Een van de vele uitstervende diersoorten op deze aarde is het vrij spelende kind.
Andreas Weber , filosoof en bioloog zegt over dit feit heel doeltreffend:
‘Wie aan de ene kant verkondigt, dat een ecologische ramp dreigt, maar aan de andere kant niet het risico neemt om kinderen vrij in de natuur te laten zwermen, verdiept een vicieuze cirkel. Dat loslopende kinderen niet meer in de natuur voorkomen is de eigenlijke ecologische ramp.’
(uit: Mehr Matsch! Kinder brauchen Natur, 2011)
In het kader van de publicatie ‘Het laatste kind op straat’ heb ik mijn gedachten over de huidige situatie in relatie tot mijn eigen opgroeien en ZIJN opgeschreven. Graag deel ik deze, om de discussie over dit onderwerp te voeden en aan te wakkeren. Sinds ruim 20 jaar werk ik aan meer ruimte voor natuur en kinderen. Er is in deze tijd veel verandert, ik zie om me heen mooie ontwikkelingen en initiatieven. Maar ze zijn niet krachtig genoeg, vaak halfhartig en gaan niet ver genoeg. Hetgeen we tot nu toe durven te doen camoufleert alleen een nijpend en groeiend probleem. Willen we niet nog een generatie verliezen, moeten we radikale stappen doen… Wat denk je zelf?